2012

2012 wat een raar jaar,
Een mooi jaar,
Een met diepe dalen,
Een mooie hoogte punten.

Het jaar dat ik mijn eigen huis kreeg,
Een jaar dat ik mijn vleugels helemaal uit sloeg,
Een jaar met persoonlijke overwinningen,
Een jaar met een nieuwe start

Een jaar met verlies van dierbare,
Een jaar van afscheid,
Een jaar van weten dat liefde oneindig is.
Een jaar waarin puzzelstukjes op zijn plek vielen.

Als 2013..

Even mooi, leerzaam, liefdevol wordt.
Dan kan ik over precies een jaar terug kijken op weer een mooi jaar!
Een mooi jaar wil niet zeggen dat alles perfect was.
Een mooi jaar wil zeggen dat je er sterker door bent geworden.

Alles wat je wilt kan je bereiken,
Met tijd geduld en liefde.
Ook in 2013..

Ik wil iedereen fijne jaarwisseling wensen, waarin alle handen heel blijven.

En voor 2013 wil ik iedereen een liefdevol, gelukkig, mooi, leerzaam, rijk, fantastisch, onbezorgd jaar wensen!

Liefs Priscilla

Stenen op de weg

Twee vrienden, Lucas en Casper, waren een wandeltocht aan het maken in de bergen, ze
genoten van het uitzicht. Na uren wandelen liepen ze langs op een smal pad. Ze konden
alleen maar recht door lopen. Naast hun was een ravijn, en aan de andere kant stijl stuk
van een berg. Ze liepen snel recht door om maar snel van het smalle pad af te zijn.
Gevaar wilden ze immers niet lopen.

Tot dat.. Ze een harde knal hoorde en vanaf de berg rolde stenen. Voor hun werd de weg
afgesloten door een hoge stapel met stenen. Tot hun grote schrik was een paar meter
achter hun de weg ook afgesloten met stenen. Ze gaven elkaar een dikke knuffel, wat een
geluk dat ze zelf niet waren geraakt door de stenen, gelukkig maar anders waren ze het
ravijn in gevallen. Een val die ze nooit zouden overleven.

Casper ging zitten, en Lucas deed hem na. Casper vroeg zich af hoe ze nu nog thuis
konden komen, ze konden niet vooruit, maar ook niet terug. Lucas keek naar zijn
telefoon. Hij wou de alarm dienst bellen, maar hij had geen bereik. Ook Casper had
geen bereik. Casper keek in zijn rugzak en zag dat hij nog 4 broodjes en 2 flesjes water
had. Hier zouden ze 2 dagen op kunnen leven maar meer ook niet. Lucas raakte in
paniek. Hij wou nog niet dood, hij had zijn werk, een huis en een lieve vriendin. "Casper,
wat kunnen we nog doen? Ik wil nog niet dood, maar we kunnen hier nooit weg komen.
Ik wil mijn vriendin, vrienden en familie nog niet missen. En ik moet morgen ook naar
mijn werk, en als ik niet binnen 3 uur thuis ben maakt Emma zich vast onwijze zorgen.
En ik had nog zo afgesproken dat ik voorzichtig zou doen." De tranen sprongen in Lucas
zijn ogen. En door de paniek wist hij totaal niet meer wat hij kon doen. De stenen waren
een groot probleem. Een probleem die niet te ontwijken was. Het enige wat Lucas nog
kon zien waren de stenen. Het enige wat Lucas nog kon denken was dat het hun nooit zou
lukken om veilig thuis te komen.. Het waren dit keer niet de beren die hij op de weg zag,
maar nu zag hij letterlijk hele grote stenen op de weg...

Casper zuchtte diep, en zei tegen Lucas dat hij eventjes moest na denken. Maar dat ze
positief moesten blijven. Casper keek het ravijn in, hij keek naar de stenen.. En nogmaals
zuchtte hij erg diep. Hij wist zeker dat er een oplossing voor het probleem zou wezen,
maar welke? Daar was hij nog niet overuit. Nogmaals keek hij naar het ravijn, nogmaals
keek hij naar de stenen. Hij begon te glunderen en vroeg Lucas "Wat is de kortste weg
naar huis? De weg vooruit of de weg terug?" Lucas zei met tranen in zijn ogen:"Ach
wat maakt het uit? We komen toch niet meer thuis." Casper werd geïrriteerd. "Kop op
Lucas, ik zei net al dat we positief moesten blijven. Daarbij komt dat je me vraag niet
beantwoord! Jij hebt de kaart, zeg me wat is de kortste weg!!!" Lucas schrok van de
reactie van de normaal gesproken zo rustige Casper en vertelde hem heel zachtjes "De
weg vooruit, die brengt ons het snelste terug naar huis." Rustig gebaarde Casper, Lucas
op te staan. "Je gaat me helpen Lucas, we gaan naar huis. Geloof me!" Heel rustig begon
Casper de stenen die voor hun lagen weg te rollen, het ravijn in. Lucas keek Casper
ongelovig aan, maar zag dat het werkte. Heel langzaam begon de stapel stenen minder
hoog te worden. Hij besloot Casper te helpen, ze waren een half uur bezig en zagen dat
de berg niet meer zo hoog was. Ze gingen zitten, en besloten wat te gaan drinken, van dat
harde werk begonnen ze dorst te krijgen. Met een lach op hun gezicht keken ze naar de
stapel stenen. Heel hoog was hij niet meer, maar er over heen klimmen konden ze niet,
daar was het niet stabiel genoeg voor. Na een kleine pauze gingen ze door. En na een uur
waren bijna alle stenen weg.

Ze konden eindelijk hun weg naar huis vervolgen. De weg naar huis, de weg vooruit.
Gelukkig kwamen ze snel een eettent tegen en ze besloten een kop koffie te gaan
drinken. "Casper, mag ik jou bedanken? Zonder jou was ik nooit thuis gekomen en
zat ik nu nog bij het ravijn." "Natuurlijk mag je me bedanken, maar je hebt zelf ook mee
geholpen." "Ja, dat klopt. Maar waar ik letterlijk stenen op de weg zag en geen oplossing
kon verzinnen. Was jij diegene die een oplossing zocht in plaats van alleen maar zitten
te piekeren over alles wat je achter zou moeten laten. Jij besloot dat je het probleem aan
ging pakken. Dat we thuis gingen komen, wat er ook gebeurde. Je liet je niet tegen
houden. Dank je wel, ik heb er bewondering voor." "Lucas, we zijn vrienden dus het
is goed, dank je wel dat je er bewondering voor hebt. Maar jij kan het ook. Als je een
probleem tegen komt kan je gaan zitten en alles somber in zien, maar je kan er ook een
oplossing voor zoeken zodat je verder kan. Je kan alles wat je wilt, je moet er alleen
eventjes rustig voor gaan en oplossing voor gaan zoeken in plaats van je in te laten met
alleen maar negatieve gedachtes. Niet voor elk probleem is een oplossing te vinden, maar
dan is het de kunst om de situatie achter je te laten en er een levensles uit halen." De twee
vrienden gaven elkaar een knuffel en besloten verder te lopen.

Lucas en Casper de rest van de wandeling zeiden ze elkaar weinig meer.. Ze waren aan
het bijkomen van een lange, zware dag. Maar ze waren veilig, en bijna thuis..

©Sillystuiterbal

De pot en de ketel

Een kleine ketel voelde zich erg verwant aan de pot,
De pot echter, voelde zich nogal rot.

En zwolg in haar zelfopgelegde ‘grootse’ ellende,
En riep tegen de ketel dat zij dat niet erkende.

“Mijn verdriet is veel groter dan het jouwe!
Jij weet niet wat ik allemaal moet verstouwen.

Niemand begrijpt hoe ik me voel,
En jij bent nog te jong om te begrijpen wat ik bedoel”

Het keteltje wou alleen maar vriendelijk zijn,
En maakte geen onderscheid in andermans pijn.

Ze herkende zoveel van haarzelf in de pot,
En voelde zich bijna net zo rot.

De pot vond dat het keteltje zich naar haar regels moest gedragen,
Maar bij het keteltje ontstonden steeds meer vragen

Hoe kon de pot zoveel ‘begrip’ van een ander eisen?
en tegelijkertijd de oprechte liefde van het keteltje afwijzen?

Om begrip, steun en liefde te ontvangen moet je deze toch eerst ook geven?
Waarom is het verdriet van de pot boven dat van een ander verheven?

Het keteltje zei dan ook: ’Lieve Pot, ik begrijp iets niet,
Waarom verwijt je mij al deze dingen, terwijl jij zelf net zo zwart ziet?”

(uit de oude doos, maar nog altijd erg mooi en toepasselijk)

Gelukkig zijn

Gelukkig zijn, dat is toch iedereen zijn doel in het leven. Dat is toch het doel dat wat iedereen zoekt op dit moment. Gelukkig zijn. Maar hoe worden we gelukkig? Dat is de vraag die ik mij de afgelopen maanden heb afgevraagd. Ben op onderzoek uit geweest..

Veel vrienden en bekenden om je heen.. Heel leuk, heel gezellig.. Maar nee hier werd ik niet gelukkig van. Ik werd er blij van op momenten, maar om te zeggen ik word er gelukkig van nee.. Het is korte ter mijn geluk. Dus niet wat ik zocht, ik ben op zoek naar langer termijn geluk..

De liefde? Van verliefdheid wordt je heel gelukkig tot het moment dat de jongen in kwestie weer weg gaat, en je thuis alleen op de bank zit. Dan ben je verdrietig want je wil in zijn buurt zijn, je wilt samen zijn. Maar mijn motto van "Ik heb een leven, mijn partner heeft een leven en we hebben een leven samen." Waar is die dan? Als je alleen met je hoofd bij die ene jongen zit?  Waar blijft dan mijn eigen leven? Mijn eigen principes? Mijn eigen doelen? Mijn eigen gedachtes? Maar kan een man mij gelukkig maken. Nee! Een man of jongen kan bij dragen in mijn geluk maar kan mij niet gelukkig maken.

Maar welke mogelijkheden zijn er dan nog over? Als vrienden mij niet gelukkig kunnen maken, als liefde mij niet gelukkig maakt...?

Ik ben gaan wandelen.. Ik ben de trein in gestapt. En naar het vondelpark gegaan. Het vondelpark met rot weer, in de schemer.. De weg naar het vondelpark, in de trein in de tram. Het voelde als een weg die ik moest bewandelen. De eerste 2 stappen in het vondelpark begon er een lach op mijn gezicht te komen, die er die dag niet meer af is gegaan. Ik was trots op mezelf dat ik alleen iets had gedaan voordat ik een afspraak had. Dat ik alleen iets deed zonder afhankelijk te zijn van een ander, een ander zijn humeur, gevoelens. Ik hoefde alleen maar rekening te houden met me zelf. Dat voelde zo fijn. Alleen ik en mijn muziek.

Later ben ik weer gaan wandelen, dit maal met een goede vriendin, een aanwaaitante zoals dat zo mooi klinkt. De duinen, het strand... Ik heb gerend, ik voelde mij een vogel die tegen het alles op kon. Ik voelde me een met de wind, het strand, de zon.. Het was goed. En weer kwam die lach die ik er maar niet van af kon poetsen. Maar dat wil ik ook helemaal niet...

Het zetten mij aan het denken. Hoe kon ik blij worden van die kleine dingen, hoe kon ik blij worden van die simpele dingen die de natuur heet..? Hoe kon ik blij zijn, terwijl de ik de enige was die in de buurt was? Ik werd gelukkig van mezelf, ik voelde me rustig. Na het stukje strand kwamen we weer thuis, en na best mooie en goede gesprekken kwamen we weer thuis. Ik voelde me gelukkig, maar ook verdrietig. Wat was het nu? Was ik nu gelukkig, of was ik nu verdrietig?

Waarom zo ik mij mezelf eigenlijk die vraag stellen?
Waarom mag je het niet alle 2 voelen. Waarom kan je niet en gelukkig zijn en verdrietig? Waarom kan je niet boos zijn en gelukkig? Geluk is een gevoel net zoals boos, bang, blij en bedroefd. Waarom kunnen die niet samen gaan. Het zijn primaire basis gevoelens die je altijd zou voelen! Maar omdat je een dag verdrietig bent wil niet meer zeggen dat je dan niet gelukkig bent. Geluk voel je vanuit je zelf. Emoties worden getriggerd vanuit je omgeving en gebeurtenissen. Die moet je accepteren. Maar het is niet zodat het niet alle 2 kan zijn!

Zou ik nu sinds tijden kunnen zeggen: Ik ben gelukkig!
Ik denk het wel!

Nog niet vergeten

Nog 16 dagen en dan ben je, oma, precies 6 maanden geleden weg gevlogen. En heb ik een engel aan mijn zijde staan. 6 maanden.. Daarin is zoveel gebeurd. Mijn eigen huis, nieuwe vlinders, weggevlogen vlinders.. Moeilijke momenten, makkelijke momenten. Momenten met intens verdriet, momenten van intens genieten.

Opa heeft inmiddels een nieuwe vrouw, een vrouw die ik mag, die inmiddels met haar doen en laten een plekje in mijn hart heeft gevonden. Net als haar kinderen. Ik mag ze, ik kan met ze lachen en met ze huilen. Ik heb er een “aanvlieg” nichtje erbij. Waarvan ik kan genieten. Waar ik lol mee kan hebben. Ik mag ze stuk voor stuk allemaal. Maar Oma, jou ben ik echt nog niet vergeten.

Mijn leven is verder gegaan, net als de mensen in mijn omgeving. De liefde blijft doorleven, de liefde blijft zo diep zitten dat die niet uit te vegen is. Maar is het daarom een rede om je hart niet open te stellen. Je hart open te stellen voor een ander. Oma zou toch niet willen dat ik de rest van mijn leven alleen maar om haar blijf treuren. Haar woorden waren toch immers tegen me moeder: “ Nine, zorg dat Priscilla door gaat met haar leven, dat ze door blijft leven op de manier dat ze nu doet!”.  Dat doe ik ook, en daarom kan ik ook genieten en leuke dingen doen met me “aanvlieg oma”. Maar dat betekend niet, dat ik oma niet elke dag mis. Dat ik elke dag wens dat ze me een knuffel komt brengen en dat ik mijn diepste geheimen met haar wil delen, en nog steeds haar adviezen als heel belangrijk bevind. Ik wou dat ik dat nu kon ontvangen. In de fase van me leven waar ik nu zit, de problemen waar ik nu tegen aan loop. Ik wou dat Oma dat wist, en dat ze me kon helpen met haar verhalen, adviezen en de uitdrukking op haar gezicht. Niemand zou dat ooit kunnen overtreffen, niemand zou dat ooit kunnen vervangen.

Maar wat moet ik dan, tegen mijn aanvlieg familie boxen, niet accepteren dat ze er zijn. En ze geen kans geven. Ik maak mijn leven daar zo moeilijk door. En kan er maar het beste van maken. En gelukkig mag ik ze stuk voor stuk, en is het daarom ook niet zo moeilijk. Maar als er wat veranderd in het huis van opa, biggelen mijn tranen ook over mijn wangen. Als ik naar oma’s spiegel kijk, mis ik de spiegel momenten nog elke keer..

Maar mooie momenten moet je koesteren, die zijn niet te vervangen. Niet door spullen, niet door andere personen.

Oma is en blijft, mijn engel. De engel die elke dag in mijn gedachte is.

Huiselijk geweld

Allereerst mijn oprechte excuses dat ik al maanden niet meer heb geschreven.

Net lees ik op de telegraaf dat er deze week een campagne is begonnen tegen huiselijk geweld! Iets wat ik uit het grond van mij hart steun! Der is gebleken dat 1 op de 15 huishoudens te maken heeft met huiselijk geweld. Als je in je eigen straat gaat kijken is er een gezin die hier mee te maken heeft. We hebben het hier niet alleen over het zichtbare lichamelijke geweld maar ook geestelijke mishandeling Wonden helen, littekens blijven. Maar vanuit de buiten wereld zien we de geestelijke mishandeling vaak niet. Als er mensen bij zijn wordt er mooi weer gespeeld. Geestelijke mishandeling kan een leven aantasten, de personen zijn jaren aan het herstellen van wat 1 persoon heeft aan gericht. Maar ook wil ik lichamelijke mishandeling niet te kort doen... Eigenlijk wil ik geen soort mishandeling te kort doen.  Het is zwaar, en helemaal voor de persoon die het mee maakt. Maar ook voor de directe omgeving.

Der zijn mensen die niet snappen dat de persoon niet weg gaat bij de "dader". Ik kan het wel begrijpen. De persoon kent de "dader" ook in de goede tijden, en/of de dader heeft hem/haar zo onderdruk dat hij/zij niet weg durven. Het is geen proces dat gaat over dagen, over weken.. Maar over maanden of zelfs jaren. Der zijn weinig daders waar dit gedrag al in de verliefdheidsfase naar buiten komt. Komt dit wel, dan zit de persoon op een roze wolk. En het komt allemaal wel goed. Hij of zij veranderd wel. Dat zijn de standaard antwoorden die je krijgt. De mensen die mishandeld worden, zijn niet zielig. Maar zitten in de knoop met hun zelf. Ze zijn vaak zo erg gekleineerd dat ze geen zelfvertrouwen meer hebben. Bedenk eens dat je van een berg moet springen met een parachute alleen. Als je geen zelfvertrouwen hebt zou je nooit de sprong in het diepen durven maken. Met zelfvertrouwen wel. Der is erg veel moed voor nodig om uit de relatie te stappen..

En natuurlijk is er ook wat voor de "daders" te zeggen, het is onmacht. En in mijn beleving is dat ook zo. Iemand mishandelen is onmacht, niet weten hoe het anders moet. Maar daarom zou ik het nooit goed keuren.

Tot een paar jaar geleden wou ik personen die mishandeld worden altijd helpen, weg trekken uit de situatie. Zorgen dat ze een beter leven zouden krijgen. Of in ieder geval dat probeerde ik toen. Inmiddels ben ik der achter dat het niet kan. Weg stappen uit zo'n relatie is een proces, een proces die je helemaal moet voltooien voordat de persoon uit de relatie zou en kan stappen. Anders zou hij/zij steeds terug gaan bij de "dader". Hoe moeilijk het soms ook is om aan te zien.

Ik heb het steeds over hij/zij. Als we het over huiselijk geweld hebben wordt er vaak alleen maar aan de vrouwen gedacht, en dat de man altijd de "dader" is.  Natuurlijk zijn er vrouwen die worden mishandeld. Maar ook mannen worden mishandeld. Mannen staan bekend als het sterkere geslacht, maar ook zij zijn gewoon mensen. En onderschat vrouwen niet. Ook vrouwen kunnen krengen zijn, kunnen slaan en geestelijk een man helemaal naar de grond werken.

Ik heb het gelukkig nog nooit mee gemaakt, en ik hoop dat ik het nooit mee zou maken. Net zoals ik dit niemand gun.

Hou je ogen en oren open voor de verhalen van een ander, luister en verplicht een ander niks. Iedereen komt uiteindelijk op zijn of haar pootjes terecht!

Één maand later...

Het is nu 1 maand geleden.
Soms kan ik het nog steeds niet bevatten.
Denk ik dat je in het ziekenhuis ligt,
Of dat je gewoon op vakantie bent.

Dan kijk ik naar je foto,
Jouw afscheidsboekje,
Jouw bloem,
Jouw lint..

Het lijkt of er dan iemand langs komt,
Een mes in me hart steekt,
Heen en weer gaat.
En hem dan er uittrekt.

Om me te laten weten,
Dat je er echt niet meer bent.
Alles wat ik van je heb koester ik.
Het lijkt het enige tastbare.

Maar Oma,
Soms ben ik best heel boos,
Waarom ben je nu weg gegaan.
Ik moest nog zoveel van je leren.

Rationeel kan ik het heel goed vertellen.,
Kan ik het heel goed aan,
Maar emotioneel..
Mijn hart blijft huilen.

Waar is die pleister,
Die verzachtende pleister die je me altijd gaf als ik het eventjes moeilijk had,
Die knuffel,
Of gewoon de woorden: "Ik begrijp je, ik snap wat je voelt."

Vrienden en familie geven me veel steun.
Ze maken me aan het lachen, geven me een knuf als dit nodig is.
Maar toch is het anders,
Het is niet van jou.

Lieve Oma,
Ik heb soms het gevoel dat ik het al lang een plekje had moeten geven,
Dat ik door moet gaan,
Dat doe ik ook, ik doe me best.

Maar ik kan je nog steeds niet missen,
Soms wou ik zo graag dat je eventjes in me dromen langs kwam.
Maar zelf daar moet ik je missen..
Je komt niet langs...

Ik wil je nog zo veel zeggen,
Maar meer dan een kaarsje bij je foto kan ik niet doen,
Meer dan alleen maar aan onze momentjes denken, kan ik niet doen om bij je te kunnen zijn..
Om even te weten hoe keutelen ook al weer ging

Ik praat uren lang tegen je.
Het vervelende is alleen je praat niet meer terug...
Je kan niet meer praten,
Nooit meer...

May the force be with you.

Ik mis je, en ik hou van je.
Je kleine grootdochter
Priscilla